Πέμπτη 21 Οκτωβρίου, Αθήνα

Αγαπητό ημερολόγιο,
καιρό τώρα σ'έχω αφήσει χωρίς νέα μου, αν και δε θα πρεπε γιατί όσο δε βάζω σε μια σειρά τις σκόρπιες σκέψεις μου γιγαντώνονται και με πνίγουν. Όχι, δε με απασχολούν καυτά φιλοσοφικά ερωτήματα.

 Όχι.. Ούτε προβλήματα ιδιαίτερα έχω. Αλλά κάθε πράγμα που σκέφτομαι, κάθε δουλειά που έχω να κάνω και δε γίνεται στην ώρα της, κάθε εκκρεμότητα, κάθε νέο στοιχείο προς ταξινόμηση διεκδικεί το χώρο και το χρόνο του. Νιώθω να χάνομαι σ' ένα λαβύρινθο που δεν έχει ούτε τοίχους, ούτε μονοπάτια.



 Ο λαβύρινθός μου είναι ένα απλό, τεράστιο, άδειο πεδίο στο οποίο εγώ πρέπει να χαράξω τη διαδρομή και τα κρυφά και φανερά περάσματα. Κι αυτό είναι πιο δύσκολο από το να προσπαθήσεις να μη χαθείς στο δρόμο που έχουν χαράξει για σένα οι άλλοι. Γιατί εκεί δεν υπάρχουν μπούσουλες, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, όλα είναι σωστά και λάθη ταυτόχρονα και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Έχω μάθημα το απόγευμα. Όταν έχω μάθημα αγχώνομαι . Νιώθω σαν αδιάβαστη μαθήτρια και όχι σαν καθηγήτρια, όπως ίσως θα'πρεπε. Αυτός είναι ο λόγος που το'ριξα στην αλληγορία, το άγχος για το μάθημα. Η προχθεσινή ορκωμοσία δε μ'έκανε να συνειδητοποιήσω τη "θέση" μου. Αντίθετα, πριν πάρω πτυχίο είχα περισσότερη σιγουριά για τον εαυτό μου, τις γνώσεις μου, τη μέθοδό μου. Τώρα όλα είναι υπό αμφισβήτηση.

Related Posts

1 σχόλιο

  1. "Ο λαβύρινθός μου είναι ένα απλό, τεράστιο, άδειο πεδίο στο οποίο εγώ πρέπει να χαράξω τη διαδρομή και τα κρυφά και φανερά περάσματα".
    Απίθανη πρόταση!!!! Εκπληκτική!!!
    Συγχαρητήρια για το πτυχίο και κουράγιο, είπαμε, τώρα είσαι καθηγήτρια, μια Φιλόλογος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου